VIDLJIVOST U PROSTORU KRIZE SAVREMENE TEORIJE EKSCESA

Abstract

Čovek je biće krize i čitava njegova društvenost uslovljena je ovom činjenicom. Rascepljen na svoj racionalni i iracionalni deo, on je organizovao društvene odnose, nikada ne uspevajući, do kraja, da obuhvati samoga sebe. Vladajuće strukture, pomognute dominantnom ideologijom, oduvek su teţile da urede, kako racionalni, profani svet čoveka (radom i zabranom), tako i njegov iracionalni, sakralni svet (potrošnjom i prestupom). Između ova dva uređena pola, nalazi se, prema Bataju, prostor erotizma, ali u našoj analizi i prostor koji izmiče ideologiji, prostor diskontinuiteta, prekida, krize. Ovo je prostor stalne značenjske borbe, koja se odvija na polju kulture, a bitnu ulogu u njoj imaju prakse vizuelne atrikulacije identiteta. U ovoj analizi bavićemo se čovekovim označavanjem u sferi racionalnog, iracionalnog i krize, uzimajući u obzir istorijske i kulturne promene koje su ga pratile i proizvodile kao takvog. Ulazeći iz statičnih, fiksnih modela označavanja, poznatih kao ant imoda, u dinamične i promenjive modele, koje nameće modno označavanje, prakse vizuelnog označavanja ident iteta dovele su do razgradnje referencijelnog polja znaka i konačnog gubljenja značenja. U tom procesu, čovek je, postepeno, iz racionalne ušao u iracionalnu društvenost, u društvenost prestupa, ekscesa, ili kako Agamben smatra, vanrednog stanja.